…ญึ่ปุ่นได้กำหนดหนังสือประเภทคลาสสิกของจีน 4 เล่มให้เป็นหนังสือที่จำเป็นต้องศึกษาให้ถ่องแท้ไว้ในการฝึกอบรมพนักงานของตน คือ
1. สามก๊ก
2. ซุนวู
3. ไซอิ๋ว
4. คัมภีร์รากผัก
…หนังสือแต่ละเล่มผู้อ่านจะได้รับความรู้แง่คิดในด้านที่ต่างกัน คือ สามก๊กในด้านของการปฏิบัติ, ซุนวูในด้านของกลยุทธ์, ไซอิ๋วในด้านของจินตนาการ และ คัมภีร์รากผักในด้านของปรัชญา …
…ผู้ประพันธ์คัมภีร์รากผักคือ หง ยิ่งหมิง มีชีวิตอยู่ในสมัยราชวงศ์หมิง และได้รับการแปลเป็นไทยโดยคุณ วิทยา โสภณดิเรกรัตน์ คัมภีร์รากผักได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายในวงการบริหารจัดการของญี่ปุ่นถึง ขนาดมีคำกล่าวที่ว่า “ตำราบริหารธุรกิจ นั้นยังไม่อ่านก็ได้ แต่ ‘คัมภีร์รากผัก’ นั้นไม่อ่านไม่ได้เลย” เหมาเจ๋อตุงเคยกล่าวว่า “คนที่เคี้ยวกินรากผักได้ ย่อมสามารถทำงานอะไรก็ได้”
โบราณท่านว่า “แท้จริงแล้วรากผักมีรสหอมหวาน ลองปล่อยใจดื่มด่ำย่อมได้รสชาติที่แท้จริง” วันนี้เราลองมาทานรากผักกันดูนะครับ
“รักษาคุณธรรม ไม่พึ่งอำนาจวาสนา”
คนที่เอาแต่พึ่งอำนาจวาสนาสุดท้ายแล้วจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย เพราะุเหตุด้วยความเสื่อมแห่งอำนาจวาสนานั่นเอง
“ความฉลาดมากเล่ห์ มิสู้ความสัตย์ซื่อตรง”
คนฉลาดแต่มากด้วยเล่ห์ไม่ยั่งยืน เกิดเป็นคนควรมีใจสัตย์ซื่อ โอบอ้อมอารี ตรงไปตรงมา
“จิตใจต้องเปิดเผย ปัญญาความสามารถต้องปิดบัง”
ใช้ปัญญาความสามารถอย่างมีสติ มิเช่นนั้นภัยอาจถึงตัว
“ไม่แปดเปื้อนความโสโครก ไม่ยอมใช้เล่ห์เพทุบาย”
ท่ามกลางการใช่เล่ห์เหลี่ยมกลโกง คนที่ยังคงความดีของตัวเองไว้ไม่ยอมเปลี่ยนไปตามสภาพแวดล้อมถือว่าเป็นคนที่สูงส่งยิ่ง
“รู้จักฟังคำระรายหู ฝึกตนด้วยเรื่องไม่สบายใจ”
เรื่องไม่สบายใจและคำระคายหูถือเป็นเครื่องขัดเกลาจิตใจชั้นดี เพื่อยกระดับคุณธรรมในตัวเราให้สูงขึ้น
“ความสงบสุขสันต์ ธรรมชาติกับมนุษย์หมายปอง”
ทะเลไม่เคยหยุดนิ่ง จิตใจคนเราก็เช่นกันมิอาจไร้ความสุขสบายได้แม้แต่วันเดียว
“รสจืดคือรสแท้ มนุษย์ที่แท้คือคนสามัญ”
คนดีที่แท้นั้น คือคนที่ปฏิบัติตนเยี่ยงคนธรรมดาสามัญ
“ยามว่างอย่าเย็นใจ ยามยุ่งอย่าร้อนใจ”
ยามว่างควรกระตือรือร้นขวนขวาย ยามยุ่งควรหัดรู้จักทำความสงบและปล่อยวาง
“นั่งสมาธิดูใจ ปรากฏทั้งความสว่างและความฟุ้งซ่าน”
นั่งสมาธิส่องดูใจของตัวเอง เพื่อความเข้าใจในสัจธรรมชีวิตและขจัดความฟุ้งซ่าน
“เมื่อสมหวังต้องรู้พอ เมื่อผิดหวังต้องไม่ท้อ”
เมื่อได้รับสมหวังตามที่ต้องการแล้วต้องรู้จักพอ แต่เมื่อเจอกับความผิดหวังก็ไม่ควรเลิกล้มความพยายามง่ายๆ
"จิตโอบอ้อมอารี คุณความดียืนยาว"
คนเราควรมีจิตใจโอบอ้อมอารีต่อผู้อื่น และควรสะสมคุณความดีเอาไว้ให้มาก ๆ เพราะตายแล้วก็ยังมีนระลึกถึงมิเสื่อมคลาย
"เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ รู้จักเพียงพอ"
แม้ยามมีหรือไม่มีก็ตามต้องรู้จักเผื่อแผ่แบ่งปันให้คนอื่นเสมอ
"สำเร็จได้เพราะไม่ใฝ่ต่ำ สู่แดนธรรมเพราะลดกิเลส"
คนเรกหากสามารถละทิ้งจิตใจใฝ่ต่ำได้ก็ถือว่าเป็นผู้ประสบความสำเร็จแล้ว และหากสามารถลดละความผูกพันที่มีต่อลภาพยศสรรเสริญได้ก็นับได้ว่าได้เข้าสู แดนธรรมอันศักดิ์สิทธิ์แล้ว
"ใจกว้างคบเพื่อน สุจริตใจคบคน"
การคบเพื่อนต้องมีใจนักเลงไม่กลัวเสียเปรียบ คนเราต้องรู้จักคงความบริสุทธิใจไว้บ้าง
"เวลาได้รับไม่นำหน้า เวลาเสียสละไม่รั้งหลัง"
เวลาได้รับความดีความชอบก็ไม่ควรแย่งแซงหน้าผู้อื่น เมื่อจำเป็นต้องเสียสละก็อย่ามัวช้าอยู่หลังผู้อื่น และเมื่อได้รับผลประโยชน์ตามควรแล้วให้รู้จักพอ
"ความอดกลั้นคือศิลปะชั้นสูง ดีต่อเขาคือดีต่อตนเอง"
การรู้จักถอยหลีกสักก้าวย่อมนำมาซึ่งจังหวะก้าวหน้าที่ดีกว่า การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อผู้อื่นคือารวางรากฐานอันนำกลับมาซึ่งประโยชน์สู่ตนเอง คุยโวทำให้ผลงานด้อยค่า สำนึกบาปช่วยลดทอนความผิด
การคุยโวโอ้อวดจะทำให้ผลงานสร้างมาหมดคุณค่าลงอย่างรวดเร็ว การสำนึกบาปกลับเนื้อกลับตัวได้ก็เปรียบเสมือนโจรกลับใจ
"เรื่องดีไม่เอาใส่ตัวผู้เดียว เรื่องชั่วไม่ผลักให้ผู้อื่น"
เรื่องความดีความชอบนั้นไม่ควรครอบครองเอาไว้แต่ผู้เดียว ควรรู้จักยกย่องคนอื่นบ้าง ส่วนเรื่องอัปยศอดสูก็ไม่ควรผลักให้ผู้อื่นทั้งหมด ควรรู้จักรับเองบ้ง
"ความดีความชอบไม่ขอให้ปรี่ล้น เป็นคนต้องรู้จักพอ"
กระทำสิ่งใดอย่าหวังเอาแต่ได้ ควรมีใจเอื้อเฟื้อเผือแผ่ต่อผู้อื่น จะได้ไม่นำภัยมาสู่ตนในภายหลัง
เนื้อหาภายในเล
- หลงอำนาจชั่วเวลาหนึ่ง จักเศร้าสลดไปชั่วนิรันดร์
- นิทานปาท่องโก๋
- ความในใจควรเปิด ความปราดเปรื่องพึงซ่อน
- คนขายสีกับคนขายวัว
- ยาดีย่อมขมปาก คำเตือนมักขัดหู
- เรื่องของผีเสื้อ
- จางจืดจึ่งรู้รสแท้ สามัญจึ่งเป็นยอดคน
- ลิงสวมหมวก
- หนทางแคบควรถอยหนึ่งก้าว อาหารดีควรแบ่งสามส่วน
- ปากสองปาก
- คบเพื่อนควรมีมิตรจิต เป็นคนพึงต้องจริงใจ
- สร้างสะพานให้ดี
- สะอาดเกิดจากสกปรก สว่างเกิดจากมืดมน
- จักจั่นกับหิ่งห้อย
- คนมั่งมีควรทำทานให้มาก ผู้ฉลาดพึงละการโอ้อวด
- ตาเฒ่าหมู่บ้านเผิง
- คนชั่วเล่าเรียน ยิ่งเสริมความชั่ว
- ซุนปินกับพังจวน
- อ่านบทประพันธ์ดีเยี่ยมในใจตน ฟังดนตรีเสนาะโสตจริงแท้
- สุภาษิตของหนอนขาเดียว
- คนตายชื่อยัง เสือตายหนังอยู่
- ความฝันของมหาเศรษฐี
- ถ่อมตัวจักได้ เย่อหยิ่งจักเสีย
- โอ่งเอียงกับกระบอกเงิน
- ป้องกันก่อนฝนตก เตรียมไว้ไม่มีภัย
- กันไว้ดีกว่าแก้
- ลมอุ่นละลายความหนาวเย็น ความอ่อนโยนละลายน้ำแข็ง
- หลิวควนเลี้ยงแขก
- บทประพันธ์ดีเยี่ยมไม่พิสดาร คุณธรรมสุดยอดคือธรรมชาติ
- จิตรกรวาดวงกลม
- ทำสิ่งใดควรเว้นที่ว่าง แค่ห้าส่วนก็จะไม่เสียใจ
- เป่าสื้อหัวเราะ
- มองที่เรื่องใหญ่ ทำที่เรื่องเล็ก
- รังมดเล็ก ๆ
- ไม่โอ้อวดความสวยงามและความบริสุทธิ์ ก็ไม่ขายหน้าในความอัปลักษณ์สกปรก
- สี่อิ๋วล้างหู
- ประจบประแจงยกยอปอปั้น คือปกติวิสัยของมนุษย์
- ผู้พึ่งเมิ่งฉางจุน
- ความวิเศษแห่งการเนรมิตของธรรมชาติ ยากที่สติปัญญาความสามารถใดจะทัดเทียม
- ชาวประมงจับปลา
- อย่าหมิ่นตนเองอย่างเบาปัญญา อย่าโอ้อวดเย่อหยิ่งทะนงตน
- คุณชายบ้านลู่กับขอทาน
- ลมอุ่นให้ชีวิตแก่สรรพสิ่ง หิมะไม่เอื้ออาทรผู้ใด
- ลมใบไม้ผลิกับหิมะน้ำแข็ง
- ความดีเติบโตเงียบ ๆ ความชั่วสูญหายนานช้า
- เจ้าสาวสองคน
- คุณธรรมความประพฤติธรรมดาสามัญ คือรากฐานแห่งสันติสุข
- นายอำเภอลากเรือ
- ทองคำต้องหลอมร้อยครั้ง ลูกธนูอย่ายิงง่ายนัก
- ทองแท้กับหน้าไม้พันชั่ง
- ซ่อนความสามารถเก็บสติปัญญา เพื่อแบกภาระหนักฝ่าทางไกล
- บังทองคนอัปลักษณ์
- มุทะลุมักเสียการ สุขุมจักนำโชค
- อู๋กังกับนกแก้วน้อย
- เคร่งครัดจักเสียคนดี หย่อนยานจักได้เพื่อนชั่ว
- คนอย่างเฝิงฮวน
- อ่านหนังสือควรอ่านจนดื่มด่ำ สังเกตสรรพสิ่งควรทำจนซาบซึ้ง
- ลูกเขยโง่ซื้อห่าน
- เข้มข้นทนทานมิเท่าอ่อนจาง ความสำเร็จจักบังเกิดในบั้นปลาย
- ของเล่นของเสี่ยวจู้จื่อ
- โลกกว้างหรือแคบ อุปโลกน์ขึ้นเอง
- สามีภรรยาผู้แปลกหน้า
- ความหรรษามีคุณค่าที่เป็นธรรมชาติทิวทัศมิได้ดีที่มีมากหรืออยู่ไกล
- หนึ่งบุปผาคือหนึ่งวิมาน
- ใจไร้ความปรารถนาฟ้าดินก็สงบ มีหนังสือและพิษในมือก็คือผู้วิเศษ
- ฮุ่นตุ้นตายแล้ว
- ชีวิตดั่งหนึ่งฟองอากาศ ไยต้องชิงชื่อเสียงลาภยศ
- รบกันบนยอดเขาหอยทาก
- เลี้ยงต้นไม้ปลูกต้นไผ่ ใจไร้ซึ่งตัวเรา
- ประวัติซินแสอู่หลิ่ว
- ได้มรรคไร้พันธนาการ จะเงียบหรืออึกทึกล้วนไม่เกี่ยว
- เทวดาผู้วิเศษในโลกมนุษย์
- เคลื่อนหรือนิ่งแต่พอเหมาะ จะเข้าหรือออกก็ไร้สิ่งกีดขวาง
- พิณไร้สายของเถาหยวนหมิง
- นอนเมฆชมเดือน ตัดกิเลสพ้นโลก
- จีคังเก็บสมุนไพร
- โลกในเมฆหมอก ฟ้าดินในความเงียบ
- กวีบนหลังลา
- ความสะพรั่งของฤดูใบไม้ผลิ มิสู้ความสดชื่นในฤดูใบไม้ร่วง
- ตู้ฝู่ใหลหลง
- ภาพลักษณ์เกิดจากใจ ดับหายไปตามจิต
- ผีเงา
- อารมณ์แห่งความวิตกยินดีจะชังหรือชอบ ล้วนเพราะเห็นคล้อย
- ไปตามรูปลักษณ์
- ทัศนะของเจ้าของโรงเตี๊ยม
- คนมั่งมีมากทุกข์ ผู้สูงศักดิ์มากภัย
- เศรษฐีกับผู้สูงศักดิ์
- สรรพสิ่งไร้ชีวิตชีวาเพราะมนุษย์ พลังชีวิตอยู่ในธรรมชาติ
- แสงดาวที่ร่วงลงมาจากท้องฟ้า
- สัตว์ร้ายปราบง่าย ใจคนสยบยาก
- วาระสุดท้ายของฮ่องเต้
- ได้ดีหรือตกต่ำไม่ตระหนก จะอยู่หรือจะไปไม่กังวล
- เทวดาในจอกเหล้า
- ทะเลทุกข์เวิ้งว้าง หันหลังกลับคือฝั่ง
- แมลงเม่าโฉบไฟ
- ไม่อวดฝีมือ ถือความเรียบง่าย
- ฝักถั่วไต้แสงอาทิตย์
- ผู้มีปัญญาเฉียบแหลม ย่อมรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า
- วาจาของก่วนจ้ง
- ชนะแพ้หรือสวยงามอัปลักษณ์ คือภาพลวงชั่วเวลาหนึ่ง
- บนเวทีและนอกเวที
- ธรรมชาติบริสุทธิ์ย่อมปรารถนาแต่ความเรียบง่าย แม้จะธรรมดาสามัญ ก็ดังหนึ่งผู้วิเศษ
- เต่าเทวดาสามพันปี
- ยามเราประสานกับผู้อื่นเป็นหนึ่งเดียว เมฆจะหยุดลอยนกจะลงมาเป็นเพื่อน
- ซูตงพอเปลือยเท้า
- แม้หวังจะเก่งกล้า จงฝนทั่งให้เป็นเข็ม
- หลวงจีนจนกับหลวงจีนรวย
- ใบไม้ร่วงแอบบ่มเพาะหน่ออ่อน พลังชีวิตซ่อนอยู่ในความร่วงโรย
- แผ่นดินแห่งชีวิต
- หลังฝนภูเขาเขียวสด กลางดึกเสียงระฆังฟังชัด
- ชะล้างฝุ่นละอองในดวงใจให้สะอาด
- อย่าเหนื่อยกายเหนื่อยใจไร้ประโยชน์ พึงรื่นเริงบันเทิงใจตามสมควร
- คุณชายของเศรษฐีจาง
- มองความราบรื่นและอุปสรรคไม่ต่างกัน ก็จักลืมทั้งความดีใจและเสียใจขึ้น ๆ ลง ๆ
- เดือนเต็มแล้วจักแหว่ง สมหวังแล้วพึงตระหนัก
- ชั่วชีวิตหนึ่งของสาวไห่ถัง
- ปล่อยกายตามธรรมชาติ ไม่ข้องแวะในโลกวิสัย
- เพลงเศร้าของนกทะเล
- จับจุดสำคัญ ตึงหย่อนตามสบาย
- ไปดูเขาเชิดหุ่นกันเถิด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น